Ο Δημήτρης Μπότσαρης ένας από τους κορυφαίους αθλητές του handball με πλούσια καριέρα σε Κύπρο και εξωτερικό περιγράφει τις εμπειρίες του και αποκαλύπτει τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει το άθλημα της Χειροσφαίρισης.
Δημήτρη γνωρίζουμε ότι έχεις μια μεγάλη πορεία στο χώρο του handball σε Κύπρο και εξωτερικό. Περιέγραψε μας τη πορεία σου.
Ξεκίνησα την καριέρα μου από την Ομάδα της ΣΠΕ Στροβόλου στα 10 μου χρόνια. Μια μεγάλη ομάδα στο χώρο του handball που σήμερα δεν υπάρχει…Απασχολούσε στις Ακαδημίες της 1000 παιδιά ενώ κατάφερε να κατακτήσει τους περισσότερους τίτλους στη Κύπρο. Σήμερα με το κλείσιμο του Συνεργατισμού η ομάδα έχει αφανιστεί αλλά και το Κοινωνικό έργο που επιτελούσε.
Με την Ομάδα αυτή κατακτούσα κάθε χρόνο τίτλους είτε στη Κύπρο είτε στο εξωτερικό.
Εκτός από τη ΣΠΕ Στροβόλου, αγωνίστηκα στο Παρνασό Στροβόλου, Διομήδη Άργους και τώρα στην Ομάδα του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου.
Με όσα ανάφερες πιο πάνω για το κλείσιμο της Ομάδας της ΣΠΕ Στροβόλου εννοείς ότι το Κυπριακό handball νοσεί οικονομικά;
Καταρχάς δεν ονομάζω τον εαυτό μου επαγγελματία αθλητή αφού δεν βιοπορίζομαι από το άθλημα. Είμαι εργοφυσιολόγος με ειδικότητα στην εργοφυσιολογία και βιοχημεία. Δυστυχώς ο χώρος του handball στη Κύπρο νοσεί και ομάδες συνέχεια κλείνουν για ένα τόσο ενδιαφέρον και όμορφο άθλημα.
Πως ήταν η εμπειρία σου στην ομάδα του Διομήδη Άργους;
Μεγάλη εμπειρία. Αγωνίστηκα ανάμεσα σε κορυφαίους αθλητές και εκεί αποκόμισα απίστευτες εμπειρίες και να αναφέρω εδώ ότι ο Διομήδης ήταν η πρώτη Ελληνική Ομάδα που κατέκτησε Ευρωπαϊκό τίτλο.
Γνωρίζω ότι είχες πρόταση ν αγωνιστείς και στη Γερμανία. Γιατί επέστρεψες στη Κύπρο;
Η πρόταση ήταν λίγο πριν την στρατιωτική μου θητεία. Ο στρατός είναι σίγουρα κάτι το οποίο δυσκολεύει τους αθλητές. Υπάρχουν διευκολύνσεις από το Κράτος αλλά σίγουρα δεν μπορούν να επωφεληθούν όλοι οι νεαροί αθλητές. Παίζει ρόλο και η Κυπριακή μας νοοτροπία. Είναι μεγάλη απόφαση ένας νεαρός να φύγει στο εξωτερικό. Οικογένεια, σπουδές, φίλοι, τα σκέφτεται και τα ζυγίζει κάποιος όλα.
Ποιές θεωρείς ότι είναι εκείνες οι στιγμές της καριέρας σου μέχρι σήμερα που θα σου μείνουν αξέχαστες;
Θυμάμαι έντονα ένα Παγκόσμιο Τουρνουά U21 στο Τέραμο της Ιταλίας όταν ήμουν 18 ετών. Ήταν ένα τουρνουά στο οποίο συμεττείχαν Παγκοσμίου φήμης Χαντπολίστες που τώρα είναι όλοι σε πολύ μεγάλες ομάδες.
Επίσης δεν θα ξεχάσω όταν σε ένα τουρνουά το οποίο πραγματοποιήθηκε στην Σταυρούπολη της Ρωσίας και μας περίμεναν έξω από το γήπεδο μετά τον αγώνα 200 παιδάκια για αυτόγραφα. Στη Κύπρο σπάνια γίνεται αυτό.
Πες μας και για ένα αστείο περιστατικό που έζησες μέσα από το χώρο του handball.
Ήταν ένα περιστατικό που συνέβηκε σε σχολικό τουρνουά στην Δανία και συγκεκριμένα στο lkast Village κοντά στο Μίτιλαντ. Ήταν μια μέρα που είχαμε ρεπό οι Κύπριοι αθλητές και τριγυρνούσαμε στη περιοχή. Προσέξαμε ένα πραγματικά πανέμορφο γήπεδο ποδοσφαίρου. Διερωτηθήκαμε γιατί ήταν ανοικτό με τόσο εύκολη πρόσβαση και δεν υπήρχε κανένας εκεί να παίζει. Το γήπεδο τελικά ήταν υπό συντήρηση και είχε τοποθετηθεί φυτόχωμα. Πραγματικά για τρεις μέρες δεν μπορούσε να μας πλησιάσει κανείς στο ξενοδοχείο της αποστολής από την μπόχα και εννοείται ότι πετάξαμε τα ρούχα που φορούσαμε.
Τι θα ήθελες ν αλλάξει ή να βελτιωθεί στο Κυπριακό handball;
Θα πρέπει να στελεχωθεί η Ομοσπονδία με πιο προοδευτικούς ανθρώπους, πιο ανοικτόμυαλους, με νέες ιδέες.
Τι συμβουλή θα έδινες στα νέα παιδιά που ασχολούνται τώρα με το άθλημα της χειροσφαίρισης;
Να μην τα παρατούν ποτέ και το γεγονός ότι επέλεξαν ν ασχολούνται με ένα ομαδικό άθλημα όπως είναι το χάντμπολ είναι ευτύχημα. Τα ομαδικά αθλήματα έχουν πολλά να προσφέρουν στους νέους. Νιώθω ευγνώμων που ασχολήθηκα και ασχολούμαι από μικρός με την ομαδική άθληση. Μέσα από τα ομαδικά αθλήματα αποκτάς χαρακτήρα, γίνεσαι πιο πειθαρχημένος. Θυμάμαι όταν αγωνιζόμουν παιδάκι στην ΣΠΕ Στροβόλου, οι προπονητές μας δίδασκαν να είμαστε όλοι μια οικογένεια. Όταν κυκλοφορούσαμε έξω ακόμη και τις μέρες που δεν είχαμε αγώνα εκπροσωπούσαμε την Ομάδα. Έπρεπε να είμαστε κύριοι. Ακόμη θυμάμαι μια ολόκληρη ομάδα ανδρών με 25 άτομα να κλαίει στα αποδυτήρια με λυγμούς επειδή χάθηκε μια πρόκριση.
Ο αθλητισμός σε προετοιμάζει για τα σημαντικά στη ζωή σε κάνει πιο δυνατό. Ένας αποκλεισμός ή ένας τραυματισμός δεν καθορίζει την ζωή σου, ούτε είναι σημαντικό σε βάθος χρόνου. Η απώλεια ενός δικού σου ανθρώπου είναι σημαντική… Αυτό είναι αθλητισμός…