Ο παλαίμαχος διεθνής ποδοσφαιριστής του Αποέλ, Γιώργος Πέτρου, ξετυλίγει το κουβάρι των αναμνήσεων στον filathlos365 και θυμάται τα πρώτα του βήματα, τον νονό του “Καλκαντέρα” και εκφράζει μια μεγάλη πίκρα για την συμπεριφορά του ΑΠΟΕΛ προς το πρόσωπο του.
Ξεκινήσατε από την ηλικία των 15 την καριέρα σας στο ΑΠΟΕΛ. Μιλήστε μας λίγο γι αυτό το ξεκίνημα. Πώς προέκυψε?
Σε ηλικία 15 χρονών είχαμε αποφασίσει να πάμε να δοκιμαστούμε στον Ολυμπιακό.
Γιατί στον Ολυμπιακό αν και είμαστε με το ΑΠΟΕΛ? Προτιμήσαμε τον Ολυμπιακό επειδή ήταν πιο αδύνατη Ομάδα, πιο μικρή Ομάδα και έτσι ήταν και πιο εύκολο κάποιος να αγωνιστεί σε μια τέτοια ομάδα
Παρεπιπτόντως είχα ξεκινήσει την καρίερα μου στο ΘΟΙ Αλάμπρας από την ηλικία των 12 χρονών και είχα μια καλή πορεία στο ΘΟΙ, στο πρώτο μου παιχνίδι σκόραρα και 2 γκολ. Στα 15 μου είχα πάει και έπαιζα σέντερ φορ απο την πρώτη μέρα που με είδε ο αείμνηστος Αντρέας Λαζαρίδης μου είπε να παίζω στην συγκεκριμένη θέση, επίθεση. Εκ τότε ήμουν βασικός στην αναπληρωματική ομάδα του Αποέλ. Τότε το Αποέλ έπαιζε στην Α Εθνική. Εμείς παίζαμε σε κάθε αγώνα πριν το παιχνίδι της κανονικής ομάδας. Προσκαλούσαν ομάδες από διάφορα χωριά στο ΓΣΠ και παίζαμε πριν τον αγώνα της Α ́Ομάδας. Η αλήθεια είναι ότι είχαμε μια πολύ δυνατή ομάδα. Με όποιον αντίπαλο και να είχαμε να αντιμετωπίσουμε καταφέρναμε να σκοράρουμε πολλά γκολ. Ήμουν ο πρώτος σκόρερ της Ομάδας. Όταν το 1974 μετά την Τουρκική εισβολή ο Πετράκης, ο σέντερ φορτ είχε φύγει να παει στην Αμερική για σπουδές ήρθε ο προπονητής και μου είπε ότι την Κυριακή θα παίξεις στην κανονική ομάδα. Εγώ παραξενεύτηκα έμεινα άναυδος δεν περίμενα τέτοια εξέλιξη αφού ήμουν μόνο 16 χρονών. Λέει μου ο προπονητής θα μπεις μέσα, θα παίξεις και να μην σκέφτεσαι τίποτα, να παίξεις ακριβώς όπως παίζεις και στα δεύτερα. Προπονητής τότε ήταν ο Λαζαρίδης. Παρά το γεγονός ότι πήρα θάρρος από τα λόγια του προπονητή δεν είχα καν ούτε ταυτότητα του ΑΠΟΕΛ ούτε και Πολιτική Ταυτότητα. Έτρεξαν οι παράγοντες και σε δύο μέρες μου έβγαλαν ταυτότητες. Φυσικά όταν έλεγξα μετά τον αριθμό της πρόσεξα ότι έβαλαν τυχαίο αριθμό πολιτικής ταυτότητας για να μην σταθεί εμπόδιο η ηλικία μου και να μην μπορέσω να αγωνιστώ αφού δεν είχα εκδώσει ακόμα πολιτική ταυτότητα.
Τελικά πρόλαβα και έπαιξα. Ο αγώνας ήταν στο Δάλι στο γήπεδο του Χαλκάνωρα αλλά εναντίον του Πεζοπορικού αφού το ΓΣΖ ήταν υπό διόρθωση. Μπήκα στο γήπεδο, στην αρχή ήμουν λίγο φοβισμένος, σοκαρισμένος με όλα τούτα τα ινδάλματα που έπαιζα μαζί τους. Αντρέας Στυλιανού, Μάρκου, Στεφανή, Τάκης Αντωνίου, Καλλής του Πεζοπορικού, πολλά ονόματα. Σε μια φάση του αγώνα βγαίνει ο Τάκης Αντωνίου από δεξιά κάμνει μια σέντρα παίρνω την μπάλα και με κεφαλιά ψαράκι κάνω το 1-0. Δεύτερο ημίχρονο με ένα αριστερό σουτ έβαλα πάλι γκολ, γενικά μια πολύ καλή εμφάνιση. Θεωρήθηκε ότι για πρώτη εμφάνιση με την Α Ομάδα ήταν μεγάλη επιτυχία. Την επόμενη μέρα έγραφαν οι εφημερίδες ποιός ήταν αυτός με το νούμερο 9 αφού οι περισσότεροι δεν με ήξεραν. Αυτό ήταν το πρώτο μου ξεκίνημα. Ενώ κερδίσαμε τον Πεζοπορικό με 3-1 τα δύο γκολ τα πέτυχα εγώ.
Γιώργος Πέτρου……..Καλκαντέρας! Γιατί αυτό το προσωνύμιο?
Ο Καλκαντέρα ήταν Ουρουγουανός ποδοσφαιριστής που έπαιζε στον Εθνικό Πειραιώς. Ένας πολύ καλός σέντερ φορτ και έβαζε σε κάθε ματς γκολ. Ένας πολύ αδύνατος με μουστάκι, δηλαδή είχαμε και φυσιογνωμία. Ο φίλος μου αείμνειστος Μιχάλης Κολοκάσης σε μια προπόνηση που είχαμε στο ΓΣΠ το πέταξε ότι μοιάζεις με τον Καλκαντέρα. Στην συνέχεια το έγραψαν και κάποιοι δημοσιογράφοι οπότε έμεινε. Γιώργος Πέτρου Καλκαντέρας. Στην αρχή με ενοχλούσε διότι προτιμούσα το όνομα μου αλλά στην συνέχεια αντιλήφθηκα ότι δεν είναι κακό να σε χαρακτηρίζουν με ένα καλό ποδοσφαιριστή.
Νονός δηλαδή ο αλυσμόνητος Μιχάλης Κολοκάσης!
Την περίοδο 1974-1983 αγωνιστήκατε στο ΑΠΟΕΛ…μιλήστε μας για αυτή τη περίοδο.
Ήταν μια περίοδος της Ομόνοιας. Η Ομόνοια υπερείχε. Είχε φιλάθλους πολλούς. Επίσης το ποδόσφαιρο τότε ήταν κομματικό. Ο φανατισμός επηρέασε και την πορεία του Αποέλ. Υπήρχε παρασκήνιο το οποίο επηρέασε το σκηνικό. Ήταν όμως μια πολύ καλή εποχή, παίζαμε για την φανέλα, είχε πάθος, είχε μια πολύ καλή ομάδα το Αποέλ.
Με το ΑΠΟΕΛ είχαμε κερδίσει το 1976 το κύπελο. Είχα όμως την ατυχία να μου κτυπήσει στην προπόνηση πριν τον τελικό ο Τόκης Κυπριανίδης και να σπάσω το χέρι μου, οπότε δεν αγωνίστηκα στον τελικό. Στην θέση μου έπαιξε ο Νίκος Κρητικός. Κερδίσαμε όμως το κύπελο με 6-1 την Αλκή η οποία είχε επίσης πολύ καλή ομάδα. Το 1978 κερδίσαμε επίσης το κύπελο με τον Ολυμπιακό, το 1979 με την ΑΕΛ και 1979-80 και το Πρωτάθλημα με ένα γκολ διαφορά από την Ομόνοια με ένα επεισοδιακό τελικό στην Πάφο. Είχαμε καλύτερη αναλογία τερμάτων αφού η επίθεση μας τότε ήταν πολύ παραγωγική. Μάλιστα οι ποδοσφαιριστές μας είχαν μέσο όρο ηλικίας 25 χρονών.
Ακολούθησαν και άλλες μεγάλες ομάδες, ο ΠΟΛ, η Ομόνοια Αραδίππου, ο Ολυμπιακός και ο Εθνικός Άσσιας….
Το 1983 είχα ένα σοβαρό τραυματισμό. Δυστυχώς δεν μπορούσα να παίξω. Την επόμενη χρονιά ήρθε στο Αποέλ ο Μάρκοβιτς ενώ είχα ήδη κάνει εγχείριση κοίλη και μετά από δέκα μέρες πήγαμε προετοιμασία στην Πάφο. Έβγαλα κανονικά την προπόνηση με κάποιες συμβουλές στο τι να προσέχω από τον προπονητή μου όταν όμως ξεκίνησαν οι φιλικοί αγώνες δεν έπαιξα ούτε ένα λεπτό και μου είπαν να φύγω από το Αποέλ και να πάω μεταγραφή σε άλλη ομάδα. Νιώθω μια πίκρα για τον τρόπο που με αντιμετώπισαν και ειδικά μετά από ένα τόσο σοβαρό τραυματισμό. Ούτε δοκιμάστηκα, ούτε έπαιξα. Η απόφαση τους ήταν απόλυτη. Πιστεύω ότι χρειαζόμουν λίγο χρόνο για να επανέλθω.
Πίκρα είχα ξανανιώσει στο Αποέλ όταν πήγα στρατιώτης στην Πάφο το 1976. Πήγα στην Πάφο Ιούλη και επέστρεψα Δεκέμβρη. Δηλαδή για την χρονιά 1976-77 ήμουν εντελώς απροπόνητος. Δηλαδή για να ξαναβρώ τους ρυθμούς μου πέρασε ένας χρόνος. Το παράπονο μου ήταν ότι δεν μπορεί ένας ποδοσφαιριστή ο οποίος στα 17 του ήταν βασικός στην Ομάδα να τον αφήσεις τόσο καιρό στην Πάφο. Αφορούσε συμφέροντα, ήθελαν να βοηθήσουν άλλους. Δύο ήταν δηλαδή οι πίκρες που ένιωσα στο Αποέλ. Η απότομη φυγή χωρίς κανένα λόγο και η αντιμετώπιση μου όταν ήμουν στρατιώτης. Παρόλα αυτά είχα μια υπέροχη και αξέχαστη περίοδο στο ΑΠΟΕΛ αφού ήταν η αρχή της καριέρας μου, με πολλές επιτυχίες που με βοήθησαν στην μελλοντική μου προσωπική και επαγγελματική ζωή.
Μετά πήγα στον Πεζοπορικό για ένα χρόνο και την επόμενη χρονιά στην Ομόνοια Αραδίπου. Ποδοσφαιριστές από το Αποέλ όπως ο Τάκης Αντωνίου, ο Χατζηπιερής, ο Στεφάνου, ο Κυριάκος Κουής (τερματοφύλακας), ο Τάκης Ηροδότου, ο Λεύκος Χρίστου βρεθήκαμε όλοι στην Ομόνοια. Είχαμε κάνει “Παράρτημα Αποέλ”. Βρήκα τους ρυθμούς μου, έκανα καλά παιχνίδια και τον επόμενο χρόνο με ζήτησαν στον Ολυμπιακό.
Πήγα στον Ολυμπιακό αφού βόλευε κιόλας επειδή ήταν Λευκωσία και έπαιξα 5 χρόνια στον Ολυμπιακό. Εκεί έκανα αρκετές γνωριμίες, φίλους. Ήταν καλό σωματείο και είχαμε καλή πορεία. Μια ομάδα της 4ης-5ης θέσης. Είχαμε καλούς ποδοσφαιριστές.Πραγματικά ένιωθα και νιώθω ακόμη τον Ολυμπιακό οικογένεια μου, αφού εδώ ένιωσα ότι αγαπήθηκα τόσο από τους συμπαίκτες μου όσο και από τους φιλάθλους του Ολυμπιακό και ειλικρινά αγάπησα αυτή την ομάδα.
Ταυτόχρονα με την ποδοσφαιρική σας καριέρα είχατε οικογένεια, αλλά και την διεύθυνση μιας επιχείρησης με πολλές απαιτήσεις. Πώς καταφέρνατε να ανταποκριθείτε?
Όπως σας είπα και προηγουμένως οι γονείς μου ήταν κτηνοτρόφοι, είχαμε πρόβατα, είχαμε και αγελάδες. Η μητέρα μου στις αγελάδες, ο πατέρας μου στα πρόβατα και εγώ να βοηθώ και τους δύο με οποιονδήποτε τρόπο. Πριν πάμε στο ξενοδοχείο έπρεπε να πάω να κόψω ένα αυτοκίνητο γεμάτο χόρτα με την φασούλα για να έχουν οι γονείς μου να ταίσουν τα ζώα και μετά να πάω στην προπόνηση μου ή στον αγώνα μου. Στο ξενοδοχείο στο οποίο πηγαίναμε πριν τους αγώνες έπρεπε να πάω με ώτο-στοπ αφού δεν είχαμε αυτοκίνητο και έτσι και αλλιώς ήμουν κάτω των 18 και δεν είχα ούτε άδεια οδήγησης. Μαζί μου ήταν και ο Αντρέας Σταύρου με τον οποίο μαζί ξεκινήσαμε και μέχρι σήμερα διατηρώ πολύ καλές σχέσεις αφού είμαστε και κουμπάροι. Πηγαίναμε όπως σας είπα κάτω στο δρόμο και ο οποίος πήγαινε Λευκωσία- Λεμεσό για να βρούμε κάποιο να μας πάρει στο ξενοδοχείο. Συνδιάζαμε δηλαδή όλα από λίγο και τα καταφέρναμε. Δούλευα και τότε πολύ σκληρά. Μετά έκανα το τυροκομείο μαζί με τον αδελφό μου. Είχαν αυξηθεί οι υποχρεώσεις και ήμουν στον Ολυμπιακό τότε. Οπότε όταν δεν προλάβαινα πλέον τις δουλειές μου σταμάτησα το ποδόσφαιρο αφού πάντα πίστευα ότι το ποδόσφαιρο ήταν προσωρινό, ήταν για ορισμένα χρόνια. Ήμουν τόττε 32 χρονών και επειδή αγαπούσα τρελλά το ποδόσφαιρο, πήγα στον Εθνικό Άσσιας που έκανε βράδυ προπονήσεις και με βόλευε με τα ωράρια Έπαιξα 3 χρόνια αφού ανεβάσαμε την ομάδα από την 3η κατηγορία στην 2η!
Στο χώρο των αθλημάτων και ειδικά του Ποδοσφαίρου δημιουργούνται κι φιλίες. Έχετε φίλους τους οποίους γνωρίσατε μέσα από το Ποδόσφαιρο;
Οι φίλοι μου είναι όλοι σχεδόν, το 90%, είναι μέσα από το χώρο του Ποδοσφαίρου. Σε όλες τις Ομάδες τις οποίες αγωνίστηκα έκανα γνωριμίες και φίλους τους οποίους διατηρώ μέχρι σήμερα.
Τι θα συμβουλεύατε ένα νέο σήμερα που θα ήθελε να ακολουθήσει επαγγελματικά το ποδόσφαιρο;
Το Ποδόσφαιρο είναι ένα Πανεπιστήμιο για μένα. Όποιος μπορεί και ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο έχει να επωφελυθεί πολλά διότι εδώ θα μάθει πειθαρχία, ομαδικότητα, θα μάθει να κερδίζει, να μάθει να χάνει. Την ζωή μου όλη την αντιπαραθέτω με το ποδόσφαιρο, υπάρχει στιγμή η οποία πρέπει να παίξεις επιθετικά, υπάρχουν στιγμές οι οποίες πρέπει να παίξεις αμυντικά, υπάρχουν στιγμές που πρέπει να κάνεις κράτημα της μπάλας…Συστήνω στους νεαρούς να ασχοληθούν με τον αθλητισμό αλλά ποτέ να μην ξεχνούν ότι το ποδόσφαιρο είναι προσωρινό άθλημα και πρέπει να ετοιμάζονται για το μέλλον.
Αγαπημένο φαγητό : Λουβί φρέσκο με κολοκυθάκι Αγαπημένο γλυκό: Μπακλαβάς
Αγαπημένος ηθοποιός : Νίκος Κούρκουλος Αγαπημένος τραγουδιστής : Γιάννης Πουλόπουλος Αγαπημένος ποδοσφαιριστής : Άγγελος Χαριστέας Αγαπημένο χόμπυ : Γυμναστική
Αγαπημένος προορισμός: Ελλάδα
Αγαπημένο χρώμα : Γαλάζιο
Αγαπημένο γούρι : Κομποσχοίνι
Τι κάνεις μόλις ξυπνήσεις;
Κάνω τον σταυρό μου και προσκυνώ την εικόνα της Παναγίας της Μαλεβής. Πηγαίνω στην συνέχεια ένα γύρο στο εργοστάσιο μου και μετά πηγαίνω γυμναστήριο. Το καλοκαίρι πηγαίνω παραλία, κάνω την γυμναστική μου, το τρέξιμο μου, και το κολύμπι μου.
Τι κάνεις πριν κοιμηθείς;
Χαλαρώνω στην αυλή μου και παίζω σκάκι