Ο Τάκης Αντωνίου ο πρώην ποδοσφαιριστής και προπονητής ποδοσφαίρου, αγωνίστηκε στο μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του στον ΑΠΟΕΛ. Συμμετείχε επίσης στην Εθνική Κύπρου.
Ήταν ο τεχνίτης του ΑΠΟΕΛ, δεξιοτέχνης με σπουδαία ντρίπλα και ασυναγώνιστος στον αέρα.
Πώς προέκυψε το ξεκίνημα σου στο Ποδόσφαιρο και ειδικά στο ΑΠΟΕΛ;
Ήταν ένα νομοτελιακό γεγονός.Μιλώντας για ποδόσφαιρο από μικρός όπου έπαιζα ξεχώριζα. Στο χωριό μου, το Γέρι από το δημοτικό και αργότερα όταν έπαιζα σε διάφορες ομάδες στα Πρωταθλήματα τα Αγροτικά. Στην ανδρική ποδοσφαιρική ομάδα του χωριού μου έπαιζα από 13 χρονών και με βάση την τεχνική που ακολουθείτο την εποχή εκείνη όλοι όσοι ξεχώριζαν στα χωριά τους ή στα αγροτικά πρωταθλήματα, ενποπίζονταν από τις ομάδες.
Στην δική μου περίπτωση έγινε κάπως διαφορετικά. Ο αδελφός της μητέρας μου, ο Γιώργος ο Σιανής που ήταν την δεκαετία του 60 και 70 φροντιστής στα αποδυτήρια του ΑΠΟΕΛ ανάφερε στον προπονητή των “Τσικό” πουτ ήταν νεαροί 14-16 χρόνων ότι έχω ένα αδελφότεκνο που είναι πολύ καλός και να τον φέρω να τον δοκιμάσεις. Πράγματι πήγα σε ένα αγώνα που έπαιξαν τα “Τσικό” του ΑΠΟΕΛ με τα “Τσικό” του Απόλλωνα, φάνηκε από τον πρώτο αγώνα ότι ήμουν αρκετά καλός συγκριτικά και με τους άλλους νεαρούς, όπως με αξιολόγησε ο Μάριος Πάπαλος που ήταν ο προπονητής και έτσι παρέμεινα στο ΑΠΟΕΛ. Η πορεία μου ήταν από τα Τσικό στην Αναπληρωματική Ομάδα και από την Αναπληρωματική Ομάδα στην Α΄Ομάδα του ΑΠΟΕΛ.
Ποιά ήταν τα προσόντα σου; Εκείνα που σε έκαναν να ξεχωρίζεις ;
Είναι δύσκολο για κάποιον να μιλά γα τα δικά του προσόντα αλλά θα σας πω τον τίτλο που είχε η εφημερίδα το Θάρρος σε μια παλαιότερη συνέντευξη μου στον Αντρέα Παφίτη. “Ο Tεχνίτης του ΑΠΟΕΛ”. Και εγώ συμφωνώ ότι το βασικό μου προσόν είναι η δεξιοτεχνία, η ντρίπλα και η ικανότητα μου να βλέπω το παιχνίδι και αυτό μου επέπρεπε να παίζω και σαν εξτρέμ και σαν δεκάρι όπως λέμε, παίκτης κέντρου. Δεκάρι έγινα αφού αποχώρησε ο Αντρέας Στυλιανού. Αυτά θεωρώ τα βασικά μου προσόντα. Μιλώντας για τα προσόντα μου θέλω να σταθώ και σε ένα προσόν που το θυμούνται πολύ οι συμπαίκτες μου. Ήμουν σχεδόν ασυναγώνιστος στον αέρα, στο κεφάλι. Μάλιστα όταν έπαιξα 6-7 αγώνες σαν σέντερ φορ το 1974-75 λόγω απουσίας του Τάκη Τιμοθέου μέσα σ εκείνους τους αγώνες πέτυχα 7 γκολ, τα 5 ήταν με κεφαλιές.
Ποιό ποδόσφαιρο προτιμάς ; Το τότε ή το τώρα;
Μεγάλες οι διαφορές. Τότε δεν κτίζαμε πολύ το παιχνίδι.Παίζαμε πιο παρορμητικά, δηλαδή υπήρχαν και πολλοί ποδοσφαιριστές που το ποδόσφαιρο που ήξεραν δεν ήταν σπουδαίο. Κτυπούσαν την μπάλα χωρίς να είναι βέβαιοι για την μπαλιά τους. Τώρα παίζουν πιο υπομονετικά. Τότε το ποδόσφαιρο ήταν πιο άναρχο, όμως μέσα από αυτή την αναρχία φαίνονταν και αναδυκνείονταν σε κάθε αγώνα οι παίκτες με τα ξεχωριστά προσόντα, κυρίως τεχνικής φύσεως. Οι καλοί τεχνίτες ποδοσφαιριστές είχαν την ευκαιρία να κάνουν τρίπλες και να δημιουργούν θεαματικές φάσεις κάτι που λείπει σήμερα, διότι μαζεύονται όλοι οι παίκτες πίσω, έχουν καλή φυσική κατάσταση.
Για να διασπάσεις σήμερα τον αντίπαλο πρέπει να περιμένεις πότε θα κάνει το λάθος. Είναι πιο τυποποιημένο το σημερινό ποδόσφαιρο.Την εποχή εκείνη ένας παίκτης καλός μπορούσε μόνος του να δημιουργήσει φάσεις απ΄πο την αρχή μέχρι το τέλος και είτε να πετύχει ο ίδιος ένα γκολ είτε να δημιουργήσει ευκαιρίες για τους συμπαίκτες του.
Ποιό ήταν το πιο σημαντικό γκολ που πέτυχες;
Είμαι από τους τυχερούς αφού ενώ το χαρακτηριστικό μου δεν ήταν ότι ήμουν γκολτζής αλλά ότι ήμουν πολύ καλός δημιουργός τερμάτων. Διεμβολιστής αλλά και καλος πασαδόρος και με τα δύο πόδια. Έβρισκα τρόπο να σκοράρω και μάλιστα σημαντικά γκολ για την ομάδα μου και πέτυχα πολλά τέτοια. Το πιο σημαντικό είναι το γκολ που έβαλα στην Πάφο με τον ΑΠΟΠ το 1980. Ήταν ένα φάουλ με το αριστερό μου πόδι. Ήμουν δεξιοπόδαρος αλλά για κάποιο λόγο πολλοί νομίζουν ότι ήμουν αριστεροπόδας. Σημειώστε ότι σημαντικά γκολ έβαλα με το αριστερό πόδι, έβαλα γκολ με την ΟΜΟΝΟΙΑ σε ημιτελικό κυπέλου που ουσιαστικά την νικήσαμε με εκείνο το γκολ, έβαλα στον τελικό κυπέλου με τον Ολυμπιακό, έβαλα το πρώτο γκολ που μπήκε ποτέ στο Μακάρειο στάδιο, ΑΠΟΕΛ-ΟΜΟΝΟΙΑ με 25.000 οπαδούς στη παρουσία του Αρχιεπίσκοπου στη παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας. Επίσης έβαλα το καλύτερο γκολ που έβαλα, το πιο όμορφο γκολ που έβαλα στην καριέρα μου με το αριστερό μου πόδι, μπροστινό εναέριο ψαλίδι. Με ένα ξαφνικό ψαλίδισμα των ποδιών μου πέτυχα ένα φανταστικό γκολ σε αγώνα με την Ομόνοια Αραδίππου το 1979-80.
Μια πενταετία μεταξύ Αθηνών και Λευκωσίας…
Ήταν ακριβώς η φάση της ζωής μου που περίμενα να εργοδητηθώ και έγινε το πραξικόπημα και η εισβολή και εγώ συλλήφθηκα αιχμάλωτος.Οπόταν στην διάρκεια που ήμουν αιχμάλωτος η αδελφή μου η Μαρία η οποία γράφτηκε ήδη στην Φιλοσοφική άκουσε ότι όσοι ήταν φοιτητές θα τους άφηναν ελεύθερους και πήγε και με έγγραψε στην Νομική σχολή για να εμφανίζομαι ελως φοιτητής. Όταν απολύθηκα λοιπόν (τέλος του Οκτώβρη) έπαιζα ποδόσφαιρο στο ΑΠΟΕΛ και αφού σχεδόν είχε ολοκληρωθεί το πρωτάθλημα, Απρίλιο, πήγα στην Ελλάδα για να ξεκινήσω διάβασμα για τις εξετάσεις.Ο σκοπός μου ήταν ν αφοσιωθώ στις σπουδές μου και δεν είχα σκοπό να συνεχίσω να παίζω ποδόσφαιρο. Όμως επειδή διάβασα και είδα ότι μπορούσα να τα καταφέρω. Μου έδωσαν πρόγραμμα και έκανα προπονήσεις στην Αθήνα και όταν κατέβαινα Κύπρο έκανα και μαζί τους προπονήσεις. Αυτό κράτησε για πέντε χρόνια από το 1975-1980. Ήμουν μεταξύ Αθηνών και Λευκωσίας. Όταν μου το επέτρεπαν τα μαθήματα μου και οι υποχρεώσεις μου στο Πανεπιστήμιο έμενα πιο πολύ καιρό στην Κύπρο. Ανάλογα πάντα με το ποια παιχνίδια είχαμε.
Βρέθηκα δεμένος χέρια/πόδια…
Ήταν ακριβώς σε εκείνο το σημείο, στο απώγειο της καριέρας μου, ζούσα ένα όνειρο,με τους φίλους μου, με την οικογένεια μου, ένιωθα μια περηφάνεια που εκπροσωπούσα ολόκληρη κοινότητα και ξαφνικά γίνεται το πραξικόπημα και η εισβολή.
Και εγώ από τους ώμους των φιλάθλων βρέθηκα δεμένος χέρια/πόδια σε ένα παραθαλάσσιο χωράφι κοντά στη Κερύνεια. Μεγάλη αντίθεση και προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω εάν αυτό που μου συμβαίνει είναι η πραγματικότητα. Θυμάμαι την ώρα που συλλήφθηκα, ζαλίστηκα, διότι δεν μπορούσε το μυαλό μου να επεξεργαστεί αυτό που έβλεπα, αυτό που βίωνα.
Η σύλληψη έγινε μπαίνοντας στην Κερύνεια από την πλευρά του Πέντε Μίλι, πριν την πυκνοκατοικημένη περιοχή. Μας σύλλαβαν, μας έβαλαν στο πεζοδρόμιο, είμασταν ολόκληρο τάγμα όλοι με τα στρατιωτικά μαζί και με τον Διοικητή μας που ήμασταν προηγουμένως στον Άγιο Γεώργιο 3 μίλια έξω από τη Κερύνεια. Όταν δόθηκε η εντολή για οπισθοχώρηση τρέχαμε, μπήκαμε σε ένα στρατόπεδο και οι Τούρκοι πισω μας με τα άρματα. Και ενώ είμασταν ήδη μέσα στο στρατόπεδο μέσα σε μια ποταμοσιά στη πύλη, σε είκοσι δευτερόλεπτα μπήκαν μέσα τα άρματα, ενώ είμαστε ακόμη μέσα στην ποταμοσιά. Φεύγοντας τα άρματα δεν είχαμε επιλογή να πάμε πίσω. Εκείνοι ήταν πολλοί.Στόχος μας ήταν να φτάσουμε στην Κερύνεια, να καλυφθούμε δεξιά-αριστερά και να φύγουμε. Όμως δυστυχώς βγαίνοντας και βάζοντας πάντα ένα στόχο ανασυγκρότησης και το που θα πάμε μετά, πήγαμε σε ένα νεόκτιστο ξενοδοχείο ατέλειωτο αλλά είχε βρύση και είπιαμε νερό και λοξώς δεξιά είχε ένα σπιτάκι σε σχήμα σταυρού το οποίο δεν είχε τίποτα μέσα. Εγώ ήμουν με τους αδελφούς Καλοθέου του Ολυμπιακού και εφαρμόσαμε ένα σχέδιο να μην κινούμαστε μαζί διότι είμαστε πολλοί είμαστε σαράντα άτομα και θα μας εντόπιζαν πιο εύκολα. Όταν είμασταν στο μέσο της διαδρομής είδαμε τους υπόλοιπους ότι καλύπτονταν, καταλάβαμε ότι κάτι συμβαίνει, πήγαμε πίσω από το σπιτάκι που έμοιαζε με σταυρό. 22 Ιουλίου συλλήφθηκα αιχμάλωτος.
Εμένα με σύλλαβαν με τα στρατιωτικά και τις σφαίρες πάνω μου και τα μόνα που πρόλαβα να πετάξω ήταν τα όπλα μου πάνω από το σπιτάκι την ώρα που περικυκλωθήκαμε από τα άρματα. Μας σύλλαβαν, μας έβαλαν πάνω στο πεζοδρόμιο..
Συγκλονιστική φωτογραφία με τους συλληφθέντες στο ΓΣ Πράξανδρος Κερύνειας στρατιώτες μας και οι οποίοι μεταφέρθηκαν σε μάντρα στους πρόποδες του Πενταδάκτυλου. Ο Τάκης Αντωνίου διακρίνεται στην κάτω σειρά, δεύτερος από αριστερά. Η φοβερή περιπέτεια άρχισε ήδη για όλους…
Σε έχει αλλάξει αυτή η περιπέτεια σαν άνθρωπο;
Δεν μπορώ να το ξέρω, αλλά ξέρω ποιος είμαι. Σίγουρα ο χαρακτήρας μου έχει σχέση με τα βιώματα μου και προφανώς εκέινο το συγκλονιστικό που έζησα εικάζω ότι θα μου επηρέασε την στάση και την ζωή μου ολόκληρη. Εκείνο που είμαι βέβαιος είναι ότι το ποδόσφαιρο επέδρασε καταλυτικά και διορθωτικά σε αυτά τα τραγικά βιώματα που ζήσαμε στη διάρκεια του πολέμου και στην διάρκεια της αιχμαλωσίας. Να φανταστείτε ήρθα από την αιχμαλωσία 27 Οκτωβρίου και 14 Νοεμβρίου έπαιζα στο ΓΣΠ και έβαλα και δύο γκολ. Μέσα σε δύο εβδομάδες ήμουν στη Τουρκία και στο ΓΣΠ και συνεχίζω την ποδοσφαιρική μου πορεία και τις υποχρεώσεις μου με τις σπουδές μου. Όλα αυτά με βοήθησαν να ξεπεράσω κάποια ψυχολογικά θέματα που μου άφησε ο πόλεμος και η αιχμαλωσία.
Αντωνίου, Ιωάννου, Ζιβανάρης και Χατζηθωμάς