Ο Ντίνο Τζοφ γεννήθηκε το 1942 και στην εφηβική του ηλικία δεν έδειχνε ότι ήταν ικανός για μεγάλα πράγματα στο ποδόσφαιρο, επειδή ήταν κοντός. Το 1956 πήγε να δοκιμαστεί στις παιδικές ομάδες της Γιουβέντους και της Ίντερ αλλά τον απέρριψαν επειδή ήταν μόλις 1,50 μ.

Όμως, δούλεψε σκληρά για πέντε χρόνια σε συνδυασμό με κατάλληλη δίαιτα και κατάφερε να πάρει 33 εκατοστά. Παράλληλα εργαζόταν ως μηχανικός δικύκλων. Το 1961 υπέγραψε στην Ουντινέζε αλλά στο πρώτο ματς δέχθηκε πέντε γκολ. Παρά το άσχημο ξεκίνημα κατάφερε να αγωνιστεί σε 38 παιχνίδια τις δύο επόμενες σεζόν (1961–63). Την αγωνιστική περίοδο 1962–63 καθιερώθηκε κάτω από τα δοκάρια και είχε πολύτιμη συμβολή στην επάνοδο των «φριουλάνι» στα μεγάλα σαλόνια, προτού πάρει μεταγραφή στη Μάντοβα και «ψηθεί» με 131 συμμετοχές σε τέσσερα χρόνια.

Οι κορυφαίοι σύλλογοι της χώρας είχαν αρχίσει να στρέφουν το βλέμμα τους προς τον Τζοφ, ενώ ο τότε ομοσπονδιακός τεχνικός Εντμόντο Φάμπρι σκεφτόταν σοβαρά να τον συμπεριλάβει στην αποστολή για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966. Τελικά, οι Ενρίκο Αλμπερτόζι, Ρομπέρτο Αντζολίν και Πιερλουίτζι Πιτσαμπάλα ήταν οι τερματοφύλακες που μπήκαν στο αεροπλάνο με προορισμό την Αγγλία. Το καλοκαίρι του 1967, ο 25χρονος πια Τζοφ μεταπήδησε στη Νάπολι. Κατά την πενταετία της παραμονής του στον ιταλικό Νότο και τις 143 συμμετοχές στο πρωτάθλημα , ο πράος και πειθαρχημένος πορτιέρε γιγάντωσε το όνομά του και καθιερώθηκε στην εθνική ομάδα της χώρας του. Τότε κλήθηκε και στην Εθνική.

Το 1972 παίρνει μεταγραφή για τη Γιουβέντους, στην οποία αγωνίστηκε 11 χρόνια έως την ηλικία των 41 ετών. Γνώρισε μεγάλες συλλογικές επιτυχίες. Κατέκτησε το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, έξι πρωταθλήματα Ιταλίας και δύο Κύπελλα.[8] Άτυχες στιγμές οι απώλειες του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1973 (0–1 από τον Άγιαξ) και το 1983 (από το Αμβούργο). Το 1973 κατετάγη δεύτερος στο διαγωνισμό της Χρυσής Μπάλας – ο Γιόχαν Κρόιφ υπερτέρησε όπως και στον τελικό του μεγάλου Ευρωπαϊκού Κυπέλλου.

Στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ του 1977 ο Τζοφ ήταν από τους πιο σημαντικούς παίκτες της ομάδας και από τους στυλοβάτες εκείνης της πορείας που άρχισε από το Μάντσεστερ όταν και απέκλεισε και τις δύο ομάδες της πόλης, πρώτα τη Σίτι (0–1, 2–0) και μετά τη Γιουνάιτεντ (0–1, 3–0) και ολοκληρώθηκε απέναντι στο διπλό τελικό με την Ατλέτικο Μπιλμπάο (1–0, 1–2). Μάλιστα στα ημιτελικά απέκλεισε την ΑΕΚ (4–1, 1–0) στην άκρως επιτυχημένη πορεία των «κιτρινόμαυρων» που έφθασε ως τα ημιτελικά. Το τελευταίο του παιχνίδι στην Ιταλία ήταν το Γιουβέντους-Τζένοα 4–2 στις 15 Μαΐου, ενώ κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια δέκα ημέρες αργότερα. Η Γιουβέντους – των Μισέλ ΠλατινίΠάολο ΡόσιΖμπίγκνιεβ ΜπόνιεκΓκαετάνο ΣιρέαΚλαούντιο ΤζεντίλεΑντόνιο ΚαμπρίνιΜάρκο Ταρντέλι – αν και ακλόνητο φαβορί ηττήθηκε με 1–0 στο τελικό του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο ΟΑΚΑ από το Αμβούργο. Το 1983 αποφάσισε να σταματήσει και να δημιουργήσει μια σχολή τερματοφυλάκων στη Γιουβέντους, την οποία όμως διατήρησε για μικρό χρονικό διάστημα.

Το 1968 κλήθηκε για πρώτη φορά στην Εθνική ομάδα, με την οποία κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το ίδιο έτος αγωνιζόμενος ως βασικός και συμπεριλήφθηκε στην καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης. Μια κακή εμφάνιση σε αγώνα με την Ισπανία το Φεβρουάριο του 1970 ήταν η αιτία για να δει το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970 ως αναπληρωματικός του Αλμπερτόζι, με την ομάδα να φτάνει μέχρι τον τελικό. Στη συνέχεια έγινε βασικός στην Εθνική και κατάφερε να κρατήσει ανέπαφη την εστία του επί 12 συνεχείς αγώνες (1.142 λεπτά) μέχρι τον εναρκτήριο αγώνα του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1974, όταν δέχθηκε γκολ από τον Εμανουέλ Σανόν της Αϊτής, δημιουργώντας ένα σπάνιο ρεκόρ. Επόμενο μεγάλο ραντεβού ήταν η κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1982, στο οποίο ήταν αρχηγός της εθνικής και αναδείχθηκε καλύτερος τερματοφύλακας της διοργάνωσης. Ήταν ο μεγαλύτερος σε ηλικία ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε σε Παγκόσμιο Κύπελλο και ο μεγαλύτερος που το κέρδισε, όντας στον τελικό 40 ετών και 133 ημερών. Στο νικηφόρο τελικό με αντίπαλο την Δυτική Γερμανία (3–1) ήταν αρχηγός της εθνικής για 14η φορά σε αγώνα Παγκοσμίου Κυπέλλου, επίδοση ρεκόρ που κατέρριψε αργότερα ο Ντιέγκο Μαραντόνα.  Τερματίζοντας τη διεθνή σταδιοδρομία του είχε 112 συμμετοχές, τη δεύτερη καλύτερη επίδοση στην εποχή του πίσω από το Σουηδό Μπγιορν Νόρντκβιστ.

Δείτε Επίσης  Έφυγε ο Αλόνσο έρχεται ο Βιτόρια...⁣

Η παροιμιώδης προσήλωση, η μεθοδικότητα, η προσοχή στη λεπτομέρεια αποτέλεσαν στοιχεία που του έδιναν αδιαπραγμάτευτα το χρίσμα του ηγέτη τόσο στη Γιουβέντους όσο και στην εθνική Ιταλίας. Ένα σημαντικό προτέρημά του ήταν η συνεχής προσπάθεια βελτίωσης, γεγονός που τον καθιέρωσε ως ένα από τους κορυφαίους του κόσμου σε ηλικία άνω των 30 ετών.

Μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση, ο Τζοφ συνέχισε την καριέρα του προπονητή. Ήταν προπονητής της ιταλικής εθνικής ομάδας, με τον οποίο έφτασε στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2000, και σε αρκετούς άλλους ιταλικούς συλλόγους, συμπεριλαμβανομένου του πρώην συλλόγου του Γιουβέντους, με τον οποίο κέρδισε ένα Κύπελλο ΟΥΕΦΑ και ένα Κύπελλο Ιταλίας κατά τη σεζόν 1989–90, τρόπαια που είχε κερδίσει επίσης ως παίκτης.

Το 1984 τιμήθηκε και από τη FIFA (ένας από τους τέσσερις πρώτους μαζί με τους ΠελέΦραντς Μπεκενμπάουερ και Μπόμπι Τσάρλτον) με την ανώτατη διάκριση του αθλήματος, το Τάγμα Αξίας. Το 2003 επελέγη από την Ομοσπονδία της Ιταλίας ως ο “χρυσός παίκτης” της χώρας για τον εορτασμό των 50 χρόνων της ΟΥΕΦΑ. Τον Σεπτέμβριο του 2014, δημοσίευσε την ιταλική αυτοβιογραφία του Dura Solo un Attimo la Gloria (Η δόξα διαρκεί μόνο μια στιγμή).

Τίτλοι και διακρίσεις:

  • Χρυσή Μπάλα : 1973 (2η θέση)
  • Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης : 1968 , 1980
  • Καλύτερη ομάδα Παγκόσμιου Κυπέλλου : 1982
  • Καλύτερος τερματοφύλακας Παγκόσμιου Κυπέλλου : 1982
  • IFFHS Καλύτερος Ιταλός τερματοφύλακας του 20ού αιώνα : 1999
  • IFFHS Καλύτερος τερματοφύλακας του 20ού αιώνα (3ος) : 1999
  • Οι 100 μεγαλύτεροι ποδοσφαιριστές του περιοδικού World Soccer του 20ού αιώνα : 1999
  • 2003: Χρυσός παίκτης – ο καλύτερος Ιταλός ποδοσφαιριστής των τελευταίων 50 ετών, που επιλέγονται από την Ιταλική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου για τα 50 χρόνια της ΟΥΕΦΑ
  • Δημοσκόπηση ΟΥΕΦΑ Golden Jubilee : # 5
  • FIFA 100
  • Βραβείο Golden Foot “Football Legends” : 2004
  • Ιταλικό Ποδόσφαιρο Hall of Fame : 2012
  • Έλαβε μέρος στο Walk of Fame του ιταλικού αθλητισμού : 2015
  • IFFHS Legends

Γιουβέντους

Ιταλία