Η ωριμότητα του Δημήτρη σαν νεαρός αλλά και σαν επαγγελματίας φάνηκε από νωρίς.
“Δουλεύουμε πολύ σκληρά είπε κάποτε, παίζουμε καλό μπάσκετ και πιστεύουμε στις ικανότητες μας”
Πότε ξεκίνησες την ενασχόληση σου με το άθλημα της καλαθόσφαιρας από πού και πώς Προέκυψε;
«Άρχισα να ασχολούμαι με την καλαθόσφαιρα από τριών ετών. Η οικογένεια μου είναι μπασκετική, ο πατέρας μου, Γιώργος Γαβριήλ και ο θείος μου, Άθως Γαβριήλ, ήταν αθλητές του Κεραυνού και λάτρεις της καλαθόσφαιρας και έτσι ώθησαν και εμένα προς αυτήν την κατεύθυνση. Με το μπάσκετ ασχολούνταν και τα δύο πιο μεγάλα αδέρφια μου, γι’ αυτό για μένα έμοιαζε μονόδρομος»!
Περιγραφή της πορείας σου από τότε μέχρι σήμερα…
«Άρχισα το μπάσκετ από τις ακαδημίες του Κεραυνού. Εκεί μεγάλωσα, έμαθα τα μυστικά πρώτα του αθλητισμού, αλλά και του μπάσκετ. Έμαθα να κερδίζω, να χάνω αλλά κυρίως να αγωνίζομαι σε ένα ομαδικό περιβάλλον και να σέβομαι τους συναθλητές μου. Από τις ακαδημίες βρέθηκα στα 17 μου στην πρώτη ομάδα. Αγωνίστηκα για μια σεζόν και μετά έφυγα λόγω σπουδών για την Ομόνοια και με στόχο να πάρω περισσότερο χρόνο συμμετοχής. Στην Ομόνοια έμεινα για τρία χρόνια.
Μετέπειτα αγωνίστηκα στον Αχιλλέα Καΐμακλιου στην β’ κατηγόρια για άλλα τρία χρόνια και από το 2020 βρίσκομαι στο δυναμικό της ΠΑΕΕΚ. Μία ομάδα με μεγάλη ιστορία και από φέτος επέστρεψε στην Α’ κατηγορία. Κάποιες φάσεις νομίζω ότι αδίκησα τον εαυτό μου, αλλά και νιώθω και ιδιαίτερα αδικημένος ειδικά από τον Κεραυνό, ωστόσο προχωράω και βλέπω μπροστά».
Ποιές θεωρείς τις καλύτερες σου στιγμές.
«Θυμάμαι στο αναπτυξιακό επίπεδο και με τη φανέλα του Κεραυνού είχαμε αρκετές νίκες και τρόπαιο απέναντι στον Σάσα Βεζένκοφ, ο οποίος τώρα αγωνίζεται στο ΝΒΑ και τους Σακραμέντο Κινγκς. Σίγουρα δεν θα ξεχάσω ποτέ το χρυσό με την Εθνική Παίδων το 2010 στην Ανδόρα. Ήμασταν μια εκπληκτική ομάδα από φοβερούς καλαθοσφαιριστές και μια γενιά που σίγουρα αδικήθηκε από λάθη της Ομοσπονδίας. Κάτι που μπορώ να συμπεριλάβω στις καλύτερες μου στιγμές ήταν και το ντεμπούτο μου στην ανδρική ομάδα του Κεραυνού απέναντι στην ΑΕΛ στη Λεμεσό.
Επίσης, δεν μπορώ να ξεχάσω την ομάδα που φτιάξαμε στην Ομόνοια. Ήμασταν όλοι νεαρά παιδιά και τα βάλαμε με μια γεμάτη και ιστορική ομάδα όπως η ΑΕΛ φτάνοντας μέχρι τους τελικούς τη σεζόν 2017-2018. Αυτή η ομάδα που φτιάξαμε με την Ομόνοια απαρτιζόταν από νεαρά παιδιά, είχε μέλλον και έφερε τον κόσμο των πρασίνων πίσω στα κλειστά, ωστόσο δεν στηρίχθηκε ποτέ από τη διοίκηση και τους προπονητές. Φθάνοντας στο παρόν, πέρσι πανηγυρίσαμε νταμπλ με την ΠΑΕΕΚ, οι καλύτερες στιγμές που δεν θα ξεχάσω ποτέ».
Τι θεωρείς ότι σε χαρακτηρίζει την ώρα του αγώνα;
«Μου αρέσει να διαβάζω από πριν το παιχνίδι, αλλά όταν μπω στο γήπεδο νομίζω ότι κυριαρχεί το πάθος, η ένταση και η δίψα που έχω καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα. Γνωρίζω τις δυνατότητες μου και δεν φοβάμαι να πάρω την μπάλα ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές».
Αγωνίζεσαι στην ΠΑΕΕΚ Κερύνειας. Ποιοί οι στόχοι της Ομάδας στη φετινή σεζόν;
«Είμαι πολύ περήφανος που αγωνίζομαι στην ΠΑΕΕΚ. Αυτή η ομάδα επαναδραστηροποιήθηκε τα τελευταία τρία χρόνια και σε σύντομο χρονικό διάστημα βρέθηκε από την Β2, στη Β1 και με το νταμπλ της περσινής περιόδου επέστρεψε εκεί που ανήκει στην Α’ κατηγορία. Κτίσαμε κάτι το ξεχωριστό βασιζόμενοι στους Κύπριους καλαθοσφαιριστές. Είμαστε μια οικογένεια με όλη τη σημασία της λέξης και απολαμβάνουμε να παίζουμε ο ένας για τον άλλον. Φέτος, προσπαθούμε ακόμη να προσαρμοστούμε στα δεδομένα της Α’ κατηγορίας, να εντάξουμε τους ξένους καλαθοσφαιριστές στην ομάδα μας και να προσπαθήσουμε για το καλύτερο. Ο στόχος μας είναι να κοιτάμε κάθε αντίπαλο στα μάτια».
Έκανες την αγάπη σου για τον αθλητισμό επάγγελμα. Πώς νιώθεις γι αυτή σου την επιλογή;
«Δεν το βλέπω ως επάγγελμα. Νιώθω ευλογημένος που μπορώ να συνδυάζω τη δουλειά μου με το μπάσκετ και να μπορώ να είμαι ανταγωνιστικός στις δύσκολες συνθήκες της Α’ κατηγορίας. Δεν είναι εύκολο, διότι οι αμοιβές είναι πολύ μικρές και δεν μπορείς να αφοσιωθείς στο 100%.
Δούλεψα αρκετά, ειδικά στο σώμα μου για να μπορέσω να βρεθώ ξανά στην Α΄ κατηγορία και γι’ αυτό είμαι περήφανος. Με μεράκι, θέληση και πολλές θυσίες τόσο εγώ όσο και άλλα παιδιά καταφέρνουν να είναι ανταγωνιστικά και στο τέλος της ημέρας να κάνουν αυτό που αγαπούν.
Νιώθω απόλυτα δικαιωμένος για την επιλογή μου, αλλά την ίδια στιγμή διψάω για ακόμη περισσότερα».
Τι θα συμβούλευες ένα παιδί το οποίο επιθυμεί ν ασχοληθεί με το άθλημα της καλαθόσφαιρας;
«Για μένα το μπάσκετ είναι τρόπος ζωής. Νιώθω πραγματικά ευγνώμων προς την οικογένεια μου που με ώθησε προς αυτόν τον δρόμο. Ο ανταγωνισμός του αθλητισμού σε κρατάει μακριά από κακές επιρροές της κοινωνίας μας. Την ίδια στιγμή, μεγαλώνοντας στον χώρο της καλαθόσφαιρας μαθαίνεις όλα τα θετικά και τα αρνητικά που μπορεί να σου δώσει ο αθλητισμός. Μαθαίνεις να ζεις σε ομαδικό περιβάλλον, να συνεργάζεσαι με τους γύρους και συνειδητοποιείς ότι τίποτα δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς θέληση και ομαδική δουλειά. Θα υπάρξουν και αδικίες, όπως και στη ζωή, αλλά σε πεισμώνουν για να ανακαλύψεις την καλύτερη έκδοση του εαυτού σου. Θα συμβούλευα τα νεαρά παιδιά να ασχοληθούν με την καλαθόσφαιρα, αλλά να απολαμβάνουν την κάθε στιγμή σαν να είναι ξεχωριστή».