Αμυντικός με μεγάλη προσωπικότητα εντός και εκτός γηπέδου ο οποίος δεν ήξερε να χάνει. Ξεχώριζε για το πάθος του, την δύναμη και την εξαιρετική του φυσική κατάσταση.
Με Πατίκκη στο δεξί άκρο της άμυνας της η Ομόνοια ήταν ασφαλής.
Σε ποια ηλικία ξεκίνησες το ποδόσφαιρο? Πώς και πότε προέκυψε η Ομόνοια;
Έπαιζα ποδόσφαιρο από πολύ μικρό παιδί μιας και το γήπεδο του χωριού ήταν ακριβός απέναντι από το σπίτι μου. Έτσι, έπαιζα εκεί 5-6 ώρες την ημέρα. Αργότερα εντάχθηκα στην Νεολαία Τράχωνα, την ομάδα του χωριού. Στα 15 μου είχαμε πάει τελικό κυπέλλου της ομοσπονδίας του αγροτικού. Εκείνη τη μέρα είχα πολύ καλή απόδοση και με είδαν λαγωνικά από ομάδες πρώτης κατηγορίας. Ήταν του Αποέλ, του Ολυμπιακού, του Ορφέα και βεβαίως της Ομόνοιας.
Τι θυμάσαι από το πρώτο σου παιχνίδι με την Ομόνοια;
Θυμάμαι πως ήταν με την Σαλαμίνα στο παλιό ΓΣΠ, κερδίσαμε 4-0 και σκόραρα 2 γκολ.
Τι ξεχωριστό πιστεύεις ότι είχες σαν ποδοσφαιριστής;
Πιστεύω πως αυτό που είχα και ξεχώριζα σαν ποδοσφαιριστής ήταν ο συνδυασμός σωματικής και ψυχολογικής δύναμης. Ήμουν και ένιωθα πολύ δυνατός. Ο τρόπος που μεγάλωσα, η φτώχια της εποχής, η αιχμαλωσία στη Τουρκία, αλλά και τα γονίδια από τον πατέρα μου, πιστεύω ήταν αυτά που με έκαναν να μην φοβάμαι τίποτε, να μην τα παρατάω ποτέ, να δυναμώνω αντί να κουράζομαι όσο περνά η ώρα του αγώνα.
Επίσης, προσπαθούσα να δουλεύω ατομικά (την τότε εποχή) και δεν επαναπαυόμουν με τίποτε. Το πρόγραμμα της καθημερινότητας μου ήταν όλο κτισμένο γύρο από την ΟΜΟΝΟΙΑ και το ακολουθούσα με στρατιωτική πειθαρχία. Στο αγωνιστικό κομμάτι, πιστεύω συνδύαζα αυτή τη δύναμη με τη τέχνη και ότι ως αμυντικός διάβαζα πολύ καλά τον αντίπαλο. Κάτι τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, η απέραντη μου αγάπη για την ΟΜΟΝΟΙΑ και το κόσμο της, ήταν συστατικά που με πλημμύριζαν με περηφάνια αλλά και με ένα τεράστιο αίσθημα ευθηνής για το αποτέλεσμα.
Ποιους θεωρείς τους καλύτερους σου συμπαίκτες εκείνης της εποχής;
Σίγουρα όποιους και να πώ θα είναι αδικία για κάποιους άλλους. Την τότε εποχή, οι παίχτες της ΟΜΟΝΟΙΑΣ ήταν οι καλύτεροι της Κύπρου και αγωνιζόμασταν όλοι μαζί σαν μια γροθιά. Ποιους να πώ και ποιους να αφήσω? Καιαφας, Ν.Χαραλάμπους, Κανάρης, Γκρέκορυ, Κόκος Αντωνίου, Κλείτος, Άντωνας, Μαυρής, Φίλιππος, Τσίκκος, Κάντηλος, Σαββίδης, Ευαγόρας… θέλω να τους πω όλους, πραγματικά.
Κατά την Τουρκική εισβολή του 1974 πιάστηκες αιχμάλωτος. Πως η εμπειρία αυτή στιγμάτισε όλη σου την ζωή;
Το καλό που αποκόμισα από την αιχμαλωσία είναι ότι ωρίμασα απότομα και έγινα πολύ πιο δυνατός χαρακτήρας. Έμαθα να παλεύω μέχρι τέλους. Αποφεύγω όμως να συζητώ για αυτή την εμπειρία.
Διέκοψες την ποδοσφαιρική σου καριέρα στην Ομόνοια πολύ νωρίς από τα 32 σου χρόνια. Ποιους αγώνες θα ξεχώριζες με την ομάδα σου στην 13χρονη αυτή πορεία με τους “πράσινους”;
Σίγουρα κάθε ποδοσφαιριστής τα παιχνίδια που ξεχωρίζει είναι αυτά που είχε καλή απόδοση και σκόραρε ωραία ή καθοριστικά γκόλ. Ξεχωρίζω σίγουρα το ντεμπούτο μου που προαναφέραμε. Ξεχωρίζω το τελικό κυπέλλου με τον Απόλλωνα το 1982 όπου κερδίσαμε 4-1 και σκόραρα με απευθείας εκτέλεση φάουλ από πολύ μακριά. Θυμάμαι σίγουρα όλα τα αποέλ-ΟΜΟΝΟΙΑ αλλά ξεχωρίζω το 5-3 στο Μακάριο όπου πάλι με ένα μακρινό σουτ έκανα το 3-0 σκοτώνοντας έτσι το παιχνίδι.
Θυμάμαι επίσης πολύ έντονα το απευθείας φάουλ που σκόραρα με την Red Boys στο Λουξεμβούργο. Θυμάμαι το 1-1 με την παγκόσμια πρωταθλήτρια Ιταλία στο Τσίρειο. Θυμάμαι το Κύπρος-Δανία όπου είχα να μαρκάρω τον δαιμόνιο Άλαν Σίμονσεν. Παρ΄ όλα αυτά, έντονα θυμάμαι και το τελευταίο παιχνίδι του 1979-80 με την Αραδίππου, όπου με τις ευκαιρίες που χάσαμε θα έπρεπε να κερδίσουμε 10-0. Εντούτοις, ήρθαμε 1-1 και χάσαμε το πρωτάθλημα για ένα γκολ διαφορά από το αποέλ.
Τι συμβουλή θα έδινες σε ένα νέο παιδί το οποίο επιθυμεί να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο επαγγελματικά;
Να κάνει καλή αθλητική ζωή, να δουλεύει σκληρά και να μην τα παρατάει με τη πρώτη δυσκολία, ούτε με τη δεύτερη, ούτε με την χιλιοστή. Να πιστεύει στο όνειρο του, να το θέλει, να το οραματίζεται και να το κυνηγά. Να δουλεύει περισσότερο από τους άλλους και να μην επαναπαύεται.
Να έχει προτεραιότητες στη ζωή του, να προσέχει γενικά τον εαυτό και να παραμένει προσγειωμένος γιατί εκεί έξω οι πειρασμοί είναι πολλοί. Σήμερα το ποδόσφαιρο άλλαξε. Είναι πολλοί οι εξωγενής παράγοντες που παίζουν ρόλο στην ολοκλήρωση ενός ποδοσφαιριστή. Από τον μάνατζερ του μέχρι το διατροφολόγο του, ακόμα και τον ψυχολόγο του.
Είναι πολλές οι θυσίες για να πετύχεις ως ποδοσφαιριστής. Θυσιάζεις τα πάντα, όμως στη τελική αξίζει το κόπο.