Η Μαρίνα Θεοδώρου ανοίγει τα χαρτιά της, μας περιγράφει την πορεία της στο άθλημα της Ποδηλασίας από τα 10 της χρόνια μέχρι και σήμερα που είναι Σύζυγος, Μητέρα, Εργαζόμενη και Αθλήτρια!
Η πορεία μου στο άθλημα της ποδηλασίας ποικίλει από συναισθήματα. Συναισθήματα χαράς, πίκρας, ικανοποίησης κτλ.. και αυτό γιατί για ένα αθλητή να χάσει σε έναν αγώνα από πιθανόν αδικίες ή μια κακή του μέρα τον στεναχωρεί αλλά και όταν κερδίζει έπειτα από μια σωστή και ολοκληρωμένη προετοιμασία που ειχε διάρκεια και απαιτήσεις του προσφέρει ικανοποίηση.. Δύσκολος ο πρωταθλητισμός στην ποδηλασία, έχει πολλές θυσίες.. σαν έφηβη, έπειτα σαν φοιτήτρια και πιο μετά σαν Εργαζόμενη… χρειάζεται καλή οργάνωση, αντίσταση σε πειρασμούς… Πλέον σαν Εργαζόμενη μητέρα η αγωνιστική ποδηλασία δεν είναι πλέον προτεραιότητα.. θα το πετύχαινα μόνο αν δεν εργαζόμουν και είχα ώρες ελεύθερες αποκλειστικά για την προπόνηση και την οικογένεια μου…
Πιο κάτω λίγα λόγια για μένα σαν αθλήτρια ποδηλασίας :
Η ποδηλασία μπήκε στην ζωή μου από την ηλικία των 10 ετών. Ερχόμενη από πολύτεκνη οικογένεια, έχοντας 2 αδέλφια πιο μεγάλα από μένα που ασχολούνταν τότε με την ποδηλασία σιγά σιγά μυήθηκε και εγώ στο άθλημα. Ξεκίνησα στην ηλικία των 10 ετών από τις ακαδημίες της Κυπριακής Ομοσπονδίας Ποδηλασίας. Εκ τότε η ποδηλασία έγινε μέρος της ζωής μου. Συμμετείχα σε αγώνες, καθημερινές προπονήσεις, κατασκηνώσεις, αγώνες στο εξωτερικό τόσο στην ποδηλασία δρόμου όσο και στην ποδηλασία βουνού. Όλη αυτή η ενεργή αγωνιστική δράση είχε διάρκεια 20 χρόνων. Έπειτα έγινα μητέρα έτσι αγωνίστηκα διέκοψα την δράση μου και πλέον κράτησα την ποδηλασία ως την αθλητική μου δραστηριότητα. Οι προπονήσεις μου πλέον διαμορφώνεται σύμφωνα με τις υποχρεώσεις μου σαν Εργαζόμενη μητέρα δύο παιδιών που σήμερα έχουν ηλικία 2,5 και 4 ετών.
Η πορεία μου στο άθλημα της ποδηλασίας ποικίλει από συναισθήματα. Συναισθήματα χαράς, πίκρας, ικανοποίησης κτλ.. και αυτό γιατί για ένα αθλητή να χάσει σε έναν αγώνα από πιθανόν αδικίες ή μια κακή του μέρα τον στεναχωρεί αλλά και όταν κερδίζει έπειτα από μια σωστή και ολοκληρωμένη προετοιμασία που είχε διάρκεια και απαιτήσεις του προσφέρει ικανοποίηση.. Δύσκολος ο πρωταθλητισμός στην ποδηλασία, έχει πολλές θυσίες.. σαν έφηβη, έπειτα σαν φοιτήτρια και πιο μετά σαν Εργαζόμενη… χρειάζεται καλή οργάνωση, αντίσταση σε πειρασμούς… Πλέον σαν Εργαζόμενη μητέρα η αγωνιστική ποδηλασία δεν είναι πλέον προτεραιότητα.. θα το πετύχαινα μόνο αν δεν εργαζόμουν και είχα ώρες ελεύθερες αποκλειστικά για την προπόνηση και την οικογένεια μου…
Εν τούτοις όμως νοιώθω γεμάτη και ικανοποιημένη γιατί έχω ένα ποδηλατικό στόχο..από το 2015 που ξεκίνησα την ποδηλατική φιλανθρωπική μου δράση Ποδηλατω για ενα ευρω…
“Ποδηλατώ για ένα ευρώ” :
Ένας προσωπικός αγώνας, ένας στόχος που έβαλα με τον εαυτό μου το 2015 όταν πρωτοξεκίνησα αυτή την ποδηλατική εκστρατεία μόνη μου συνοδευόμενη από τους γονείς μου. Όσο είμαι καλά και μπορώ θα το κάνω…
Μεγαλώνοντας σαν αθλήτρια ποδηλασίας και πριν γίνω μητέρα αποφάσισα ότι ήθελα να προσφέρω μέσω του αθλήματος μου και συγκεκριμένα να στηρίξω μια ευαίσθητη για μένα ομάδα συνανθρώπων μας, τα παιδιά. Έτσι μέσω του αθλήματος μου που τόσο αγαπώ ξεκίνησα αθώα αλλά αποφασιστικά να κάνω τον γύρο της Κύπρου μόνη μου με το ποδήλατο μου συνοδευόμενη από τους γονείς μου και ένα οικογενειακό φίλο περνώντας από δήμους και χωριά ανά το παγκύπριο. Για τέσσερα χρόνια αυτός ο αγώνας γινόταν σταθερά με πολλή αφοσίωση και αγάπη με σκοπό την προσφορά.
Έναν αγώνα όπως τον χαρακτηρίζω γιατί πλέον για εμένα αυτή η ποδηλατική εκστρατεία με την ύπαρξη των δύο μου παιδιών γίνεται ακόμα πιο δύσκολος αλλά όχι ανέφικτος, ένας αγώνας που η ύπαρξη των παιδιών μου του έδωσε ακόμα περισσότερη αξία και εμένα μεγαλύτερο κίνητρο.. όσο είμαι σε θέση θα ποδηλατώ για τα παιδιά μας.. για τα παιδιά μας που μας έχουν ανάγκη, παιδιά με ιδιαιτερότητες και τους συνδέσμους που παλεύουν για αυτά.. Πλέον για τρίτη χρονιά δεν είμαι μόνη μου σε αυτό τον αγώνα.. έχω δίπλα μου τις Υπεραγορές αλφαμέγα που ένταξαν την δράση μου αυτή στο πρόγραμμα εταιρικής και κοινωνικής τους ευθύνης και μαζί με την στρατηγική συνεργασία της Χαραλαμπίδης Κρίστης της έδωσαν μεγαλύτερες διαστάσεις.
Εγώ και η ομάδα μου που αποτελείται από ακόμα 5 ποδηλάτες, ποδηλατούμε την ελεύθερη Κύπρο, για να ενημερώσουμε τον κόσμο για την ύπαρξη οργανισμών που στηρίζουν παιδάκια με ιδιαιτερότητες, χρονιάρες ασθένειες, παιδάκια που μας έχουν ανάγκη. Περνούμε από δημαρχία και κοινοτικά συμβούλια παγκύπρια όπου μας δίνουν εισφορά για στήριξη των οργανισμών αυτών όπως επίσης και από δημοτικά σχολεία και νηπιαγωγεία όπου ενημερώνονται τα παιδιά για την ποδηλατική μας αυτή δράση
Φέτος στηρίξαμε τον σύνδεσμο ρευματοπαθών Κύπρου και συγκεκριμένα προωθήσαμε και επιδιώξαμε να ενισχύσουμε το project του Συνδέσμου Join Rheuma Kids. Είναι σημαντικό να αναφέρω ότι φέτος κατά την διάρκεια της τετραήμερης ποδηλατικής πορείας πέραν των εισφορών από Δήμους και κοινότητες θα συλλέξουμε εισφορές από αντιπροσώπους της εταιρείας STIHL παγκυπρια ενισχύοντας την συλλογή των εισφορών ακόμη περισσότερο όπως επίσης θα περάσουμε από κάποια δημοτικά σχολεία και νηπιαγωγεία παγκύπρια για ενημέρωση των παιδιών!
Καθ’ όλη την διάρκεια του μηνός Μαΐου υπήρξαν επιπλέον δράσεις στα πλαίσια του «Ποδηλατώ για ένα ευρώ» μέσα από τις οποίες δόθηκε η ευκαιρία σε ποδηλάτες αλλά και σε παιδιά να ποδηλατήσουν μαζί μας δίνοντας τους έτσι την ευκαιρία να συμμετάσχουν και να στηρίξουν την εκστρατεία μας.
Τελειώνοντας όπως προανέφερα είναι δύσκολο ναι να είσαι μητέρα, Σύζυγος και Εργαζόμενη αλλά όχι ακατόρθωτο. Με σωστό προγραμματισμό και τα σωστά άτομα στο πλευρό σου όλα μπορούν να γίνουν. Σίγουρα μπορεί να μην είσαι 100% καλή σε όλα αλλά όλα μπαίνουν σε μια ροή και μπορείς να ανταποκρίνεσαι ουσιαστικά και ορθά.
Θα ενθάρρυνα τα παιδιά που θα ήθελαν να ασχοληθούν σε επίπεδο πρωταθλητισμό στην Κύπρο αρκεί όντως να θέλουν να το κάνουν επειδή πραγματικά αγαπούν το άθλημα, είναι έτοιμοι να αντισταθούν σε κάποιους πειρασμούς της ηλικίας τους και να αφοσιωθούν στις απαιτήσεις του πρωταθλητισμού.. Βέβαια αυτό που λέω και υποστηρίζω επειδή είχα πάντα στο πλάι μου τους γονείς μου να με στηρίζουν χωρίς να με πιέζουν είναι ότι η ποδηλασία όπως και κάθε άθλημα δεν είναι πάντα ο πρωταθλητισμός.. δεν είναι και δεν κάνουν όλοι για τον πρωταθλητισμό.. και σίγουρα δεν μπορεί να το κάνεις υπό πίεση χωρίς να έχεις τα ‘κότσια’ να ανταποκριθείς σωστά και με συνέπεια σε όλες τις απαιτήσεις.. γι αυτό και οι γονείς πρέπει να ενθαρρύνουν ναι τα παιδιά τους να αθλούνται γιατί μέσα από τον αθλητισμό θα κερδίσουν πολλά άλλα να αφήσουν τα παιδιά τους να επιλέξουν μέχρι πιο επίπεδο θα φθάσουν..