Ο Κ.Παντζιαράς ξεκίνηση από την ομάδα του χωριού του,την ΑΤΕ-ΠΕΚ Σκυλλούρας,όπως και τα αδέλφια του,και πήρε φυσιολογικά τον δρόμο για τους γαλαζοκίτρινους αφού το ταλέντο του ξεχώριζε. Ο Ανδρέας Λαζαρίδης είναι αυτός που τον προώθησε στα 16 του χρόνια ,μετά το 1974, και η πορεία του ήταν εντυπωσιακή. Έκανε ντεμπούτο κατά του ΑΣΙΛ και στην καριέρα του έπαιξε σε όλες σχεδόν τις θέσεις.Βέβαια ο κόσμος τον θυμάται ως αμυντικό χαφ και δεξιό αμυντικό αφού εκεί ήταν οι περισσότερες συμμετοχές του. Ο πολυθεσίτης Κούλλης έπαιξε και… τερματοφύλακας για 10 λεπτά,σε παιχνίδι με τον Απόλλωνα όταν τραυματίστηκε ο Ηρόδοτος και οι αλλαγές είχαν ήδη συμπληρωθεί.
Ο Κούλλης έπαιξε με τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια του στην ίδια ενδεκάδα,πιο πολύ με τον Νίκο αφού ο Γιώργος είχε φύγει μετεγγραφή για τον Άρη Θεσσαλονίκης. Πανηγύρισε την κατάκτηση τεσσάρων πρωταθλημάτων( 1980,1986,1990,1992) και τεσσάρων κυπέλλων(1976,1978,1979,1984).
Στον πρώτο τελικό του 1976 δεν έπαιξε αλλά ήταν στην αποστολή, όμως με δικό του γκόλ στον τελικο με την ΑΕΛ του 1978′ ο ΑΠΟΕΛ κέρδισε την 1-0 ( στο 103’). Το ΑΠΟΕΛ έπαιξε με τους: Ηρόδοτο, Μενελάου, Στεφάνου, Σταύρου, Ν.Παντζιαράς, Κ.Παντζιαράς, Πέτρου, Τιμοθέου( 86’Μαραγκός), Χατζηθωμάς, Χαιλής, Αντωνίου. Στον τελικό του 1979 που κέρδισε 3-0 τον Ολυμπιακό το ΑΠΟΕΛ έπαιξε με τους: Γ.Παντζιαράς( 75’ Ηρόδοτος), Μενελάου, Στεφάνου, Σταύρου, Ν.Παντζιαράς, Στεφανής, Α.Μιαμηλιώτης,( 75’Ερμογενίδης), Κ.Παντζιαράς, Χατζηθωμάς, Μ.Μάρκου, Τ.Αντωνίου. Τέλος στον τελικό κυπέλλου το 1984 το ΑΠΟΕΛ κέρδισε στην παράταση 3-1 τον Πεζοπορικό και αγωνίστηκε με τους: Σταύρου, Κ.Παντζιαρά, Κ.Μιαμηλιώτη, Χατζηθωμά, Ν.Παντζιαρά, Κάσσιντι, Ιωαννίδη, Μαραγκό, Μούρς, Γ.Ιωάννου, Κλεάνθους.
Ο Κούλλης ήταν ένα πραγματικό μηχανάκι μέσα στο γήπεδο ξεχωρίζοντας για το πάθος,τη δύναμη και την τεχνική του κατάρτιση, ενώ είχε και πολύ δυνατό σουτ σημειώνοντας και σημαντικά τέρματα.Απο το 1987 μέχρι το 1992 ήταν αρχηγός του ΑΠΟΕΛ και αποχώρησε μετά από 18 χρόνια παρουσίας σαν πρωταθλητής. Τίμησε κατά τον καλύτερο τρόπο τη φενέλλα του ΑΠΟΕΛ και συνέχισε την ένδοξη ιστορία και προσφορά της οικογένειας Παντζιαρά.