Πανίκος Αμυραγιάς. Όνομα που ξεχώρισε και «πάλεψε» για χρόνια στην ιστορική Αναγέννηση Δερύνειας ως τερματοφύλακας της, κατακτώντας σημαντικές νίκες αλλά και ήττες, οι οποίες δεν τον πτόησαν καθόλου στην συνέχεια της ποδοσφαιρικής του καριέρας. Πρόσφερε πολλά για 13 συνεχόμενα χρόνια στην Αναγέννηση Δερύνειας, αφού υπήρξε μέλος και αρχηγός του ποδοσφαιρικού τμήματος.
«Μείναμε στις συνειδήσεις του Κύπριου φιλάθλου οπαδού σαν η ομάδα από τις λίγες με το τίμιο παιχνίδι εναντίων όλων», αναφέρει αποκλειστικά στον Filathlos!
Κύριε Αμυραγιά, καταρχάς ευχαριστούμε για την παραχώρηση της συνέντευξης. Είστε ένα από τα ονόματα που ξεχώρισαν στον χώρο των γηπέδων με ιστορική πορεία στην Αναγέννηση Δερύνειας. Τι θυμάστε;
Ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο απο πολύ μικρός στην Δερύνεια και ταυτόχρονα και πετόσφαιρα. Με την άνοδο της ομάδας ποδοσφαίρου στην Β κατηγορία πολλά παιδιά τότε ήρθαμε σε δίλημμα ποιο αθλημα θα ακολουθούσαμε.
Από ποια ηλικία ξεκινήσατε το ποδόσφαιρο;
Εντάχθηκα στις ακαδημίες σε ηλικία 15 χρονών με προπονητές τα πρώτα χρόνια τους Βούλγαρους Στογιανωφ και Κοντεφ, οι οποίοι πραγματικά έβαλαν τις σωστές βάσεις ώστε πολλοί απο εμάς τότε νεαροί να προωθηθούμε σιγά σιγά και στην Α’ ομάδα. Μεγάλη συμβολή είχαν και Ανδρέας Βλάσσης και Θεόφιλος Ιωάννου. Απο τις ακαδημίες προωθήθηκα στην δεύτερη ομάδα σαν τερματοφύλακας και αργότερα στην πρώτη ομάδα, στην οποία μαζί με τον Δώρο Καραβιώτη αντικαταστήσαμε δύο πολύ καλούς τερματοφύλακες τους Γιώργο Μάστρου και Γαβριήλ Γαβριήλ που ήταν προς το τέλος της ποδοσφαιρικής τους καριέρας.
Τι μνήμες σας ξυπνούν;
Σαν ποδοσφαιριστής στην Αναγέννηση Δερύνειας έχω πολύ καλές αναμνήσεις και εντός και εκτός γηπέδων, κάνοντας φίλους και γενικά κερδίζεις και την εκτίμηση του κόσμου. Κρατώ στις αναμνήσεις σαν πρωτοεμφανιζόμενος στην Α ομάδα όπου τότε αποκλείσαμε σε διπλούς αγώνες κυπέλλου την κυπελλούχο ομάδα της Νέας Σαλαμίνας και ήταν τεράστια επιτυχία για ομάδα Β κατηγορίας. Επίσης, τις ιστορικές ανόδους της χρονιάς 1995-1996 και 1998-1999 σαν πρωταθλητές Β κατηγορίας.
Ποιες ήταν οι κορυφαίες και ένδοξες στιγμές στην ποδοσφαιρική σας καριέρα;
Μεγάλη επιτυχία θεωρείται και η παραμονή μας στην Α’ κατηγορία την σεζόν 1996-1997, με απίστευτες επιτυχίες, πάνω σε ονόματα όπως η Ομόνοια και ο ΑΠΟΕΛ που μας χαρακτήρισαν σαν «Ο φονιάς των γιγάντων».
Για τρία συνεχόμενα χρόνια, υπήρξατε και τερματοφύλακας με υποσχετική στην ομάδα της Αγίας Νάπας. Μιλήστε μας λίγο για αυτό.
Στην ηλικία των 15-30 ετών, βρισκόμουν στην Αναγέννηση με εξαίρεση δύο χρονιές όπου δόθηκα δανεικός στην ομάδα της Αγίας Νάπας και αποκόμισα περισσότερες εμπειρίες. Η σεζόν 1999-2000 ήταν η τελευταία μου σαν ποδοσφαιριστής της Αναγέννησης. Έπαιξα ακόμα δυο χρόνια στην στην Αγία Νάπα και εκεί καταφέραμε την δεύτερη χρονιά να ανέβουμε από την τρίτη στην δεύτερη κατηγορία.
Από το 2008-2021 ήσασταν ο Γενικός Αρχηγός της ποδοσφαιρικής ομάδας της Αναγέννησης Δερύνειας.
Πως ήταν αυτά τα χρόνια;
Δυστυχώς, στο τελευταίο παιχνίδι της σεζόν όπου κερδίσαμε την άνοδο με την ομάδα της Αγίας Νάπας έπαθα ρήξη πρόσθιου χιαστού και έτσι τελείωσε η ποδοσφαιρική μου καριέρα. Έμεινα κοντά στον χώρο του ποδοσφαίρου βοηθώντας φίλους και προπονητές όπως ο Αδάμος Αδάμου και ο Κόκος Παναγή σαν προπονητής τερματοφυλάκων. Λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων έμεινα κάποια χρόνια μακρυά από το ποδόσφαιρο μέχρι που ιδρύσαμε την ποδοσφαιρική ομάδα παλαιμάχων της Αναγέννησης Δερύνειας.
Αντιμετωπίσατε προκλήσεις και δυσκολίες;
Τις χρονιές 2008-2009 είχαμε την πρόκληση σαν αντιπροσωπεία από ομάδα παλαιμάχων να αναλάβουμε τις τύχες του ποδοσφαιρικού τμήματος που βρισκόταν σε φθίνουσα πορεία η ομάδα στην Γ ‘κατηγορία. Αναλάβαμε με τον φίλο και παλιό συμπαίκτη Κοκο Βάσου με στόχο την επαναφορά της ομάδας στην Β’ κατηγορία.Με σκληρή δουλειά, υπομονή και σοβαρότητα περνώντας και τον προπονητή τον Αδάμο Αδάμου, το καταφέραμε!
Σαν μέλος και αρχηγός του ποδοσφαιρικού τμήματος κρατώ στις αναμνήσεις τις ανοδους απο την Γ κατηγορία στην Β και αμέσως απο την Β κατηγορία στην Α. Επίσης δεν θα ξεχάσω την ιστορική άνοδο το 2016-2017 απέναντι στον Ολυμπιακό Λευκωσίας δτον τελευταίο αγώνα πρωταθλήματος, που ισοφαρίσαμε στο τελευταίο λεπτό του αγώνα και κερδίσαμε την άνοδο στα μεγάλα σαλόνια. 4000 φιλάθλοι που ήρθαν στο Μακάρειο στάδιο να στηρίξουν τον Ολυμπιακό.
Παρακολουθείτε τη σημερινή πορεία της ομάδας;
Παραμένω πιστός οπαδός της ομάδας και του σωματείου, παρακολουθώντας την, κυρίως στα εντός έδρας παιχνίδια. Βλέπω γενικά το κυπριακό ποδόσφαιρο και κυρίως την Β κατηγορία, όπως και την εξέλιξη των άλλων ομάδων της Ελεύθερης περιοχής Αμμοχώστου. Ευχή μου η ομάδα μας να παραμείνει στην κατηγορία, μακριά από περιπέτειες.
Πόσο έχει αλλάξει το κυπριακό ποδόσφαιρο σήμερα;
Παρατηρώ ότι αρκετά πράγματα έχουν αλλαξει. Έχουν εισέλθει ξένοι παράγοντες και επενδυτές και δεν μπορεί να τους συναγωνιστούν παραδοσιακά σωματεία, τα οποία κινδυνεύουν με αφανισμό, όπως επίσης με αφανισμό κινδυνεύει και ο Κύπριος ποδοσφαιριστής λόγω πολλών ξένων ποδοσφαιριστών.
Ποια ομάδα πιστεύετε έχει το πιο δυνατό ρόστερ και πιθανότητες για να πάρει το πρωτάθλημα;
Πιστεύω τον πρώτο λόγο για το πρωτάθλημα στην Α’ κατηγορία τον έχουν η Πάφος, ο Άρης και το ΑΠΟΕΛ. Από την Β’ κατηγορία ο Ύψωνας, ο Ολυμπιακός Λευκωσίας, ο Αχυρώνας και ο Ονήσιλλος.
Σας λείπουν αυτές οι στιγμές; Τι κρατάτε από όλη αυτη την πορεία;
Κρατάω το οικογενειακό κλίμα που καταφέραμε και «μεταφέραμε» μαζί με τους συνεργάτες μου, τον Αλέξανδρο Γιαννακού και τον Ανδρέα Παύλου. Αυτό έβγαινε προς τα έξω. Μεγαλύτερο μας πρόβλημα επι μονίμου βάσεως ήταν το οικονομικό κομμάτι. Προτιμούσαμε το τίμιο παιχνίδι «κλείνοντας» τα αυτιά σε πολλές περιπτώσεις κακών εχόντων γεγονότων, του κυπριακού ποδοσφαίρου, που κατά καιρούς βασίλευαν τα στημένα παιχνίδια. Μείναμε στις συνειδήσεις του Κύπριου φιλάθλου οπαδού σαν η ομάδα από τις λίγες με το τίμιο παιχνίδι εναντίων όλων. Κάθε αρχή έχει και το τέλος της , έτσι το 2021 αποχώρησα από τα διοικητικά με 13 συνεχόμενα χρόνια στο πηδάλιο του ποδοσφαιρικού τμήματος.