Έζησε την χρυσή εποχή του Ολυμπιακού Λευκωσίας, τις μεγάλες δόξες του Τακτακαλά. Πανηγύρισε τρία πρωταθλήματα, δυο δεύτερες θέσεις και συμμετοχή στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. «Είμαι πολύ περήφανος για τον Ολυμπιακό», μας αναφέρει.
Ο κ.Γιώργος Κεττένης ήταν ο μοναδικός παίχτης της τότε εποχής, που σκόραρε στα δίχτυα της θρυλικής Ρεάλ Μαδρίτης. Ένα καταπληκτικό γκολ που έμεινε στην ιστορία. «Το μόνο που γνωρίζει η σημερινή νεολαία για εμένα, είναι αυτό το γκολ, απέναντι στη Ρεάλ», διηγείται στον Filathlos.
Κύριε Κεττένη καταρχάς θερμές ευχαριστίες για την παραχώρηση της συνέντευξης στον Filathlos. Πως είναι πλέον, η καθημερινή σας ζωή, μετά το τελος της καριέρας αλλά και προσφοράς σας στα κυπριακά γήπεδα;
Δύσκολη ερώτηση διότι έπαιξα μπάλα για οκτώ χρόνια .Στα 26 μου χρόνια σταμάτησα το ποδόσφαιρο, αρκετά νωρίς και κάπου εδώ να σου πω ότι είναι και η ερώτηση που μου κάνουν οι περισσότεροι. Γιατί τόσο νωρίς. Τότε, οι ομάδες δεν είχαν λεφτά και το ποδόσφαιρο ήταν καθαρά «ερασιτεχνικό». Το μόνο που κερδίσαμε ήταν οι φιλίες που δημιουργήθηκαν.
Πως αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το ποδόσφαιρο;
Μεγάλωσα στο Καϊμακλί και όταν ήμουν μικρός, γύρω στα 12, ξεκίνησα με το αγροτικό στον Αχιλλέα Καϊμακλιού. Έκανα οικογένεια πριν σταματήσω το ποδόσφαιρο και παράλληλα εργαζόμουν στο ΡΙΚ.
«Φορέσατε» και τιμήσατε με δόξα και περηφάνια την φανέλα του Ολυμπιακού Λευκωσίας, από το 1964-1972. Πως αισθάνεστε;
Το 1964 ξεκινησε το πρωτάθλημα και η ομάδα είχε τέσσερις ήττες, με αποτέλεσμα να διώξουν τον προπονητή. Έπειτα, προσέλαβαν τον Παλέτσιο και αμέσως στο επόμενο ματς, μας έβαλε εμάς τους νεαρούς παίχτες. Πιστεύεις ότι ο Ολυμπιακός τερμάτισε δεύτερος; Αποκτήσαμε ένα καλό όνομα και θαυμασμό από τον κόσμο του Ολυμπιακού. Πραγματικά άλλαξα ως άνθρωπος και γνώρισα σπουδαίους ανθρώπους. Έπαιξα για οκτώ χρόνια, ήταν η χρυσή εποχή. Τερματίσαμε δυο φορές δευτεραθλητές, πήραμε τρία πρωταθλήματα και τρεις φορές συμμετοχή στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα.
Να σου διηγηθώ και μια ιστορία. Ο αείμνηστος Πολύκαρπος Γιωρκάτζης αγαπούσε τον Ολυμπιακό και όταν τελείωσε το δεύτερο ματς, αν δεν κάνω λάθος ήταν με τον ΑΠΟΕΛ, στο τέλος με πλησιάσανε δυο πρόσωπα στα αποδυτήρια-σημείωσε πως τότε οι φιλάθλοι έμπαιναν στα αποδυτήρια για να μας συγχαρούν-όχι όπως τώρα. Καθώς ετοιμαζόμουν να φύγω, μου ανέφεραν το εξής: «Ρε μιτσή ο μάστρος σε συμπάθησε και ό,τι θέλεις, να πηγαίνεις κοντά του». Εγώ δεν αντιλήφθηκα τι ακριβώς συνέβη. Ο συμπαίχτης μου, ο Κωστάκης Πιερίδης που ήταν αστυνομικος φρουρός στην οικία του Γιωρκάτζη μου είπε: «Ξέρεις ποιοι είναι; Είναι οι δυο αξιωματικοί της Αστυνομίας, της φρουράς του». Μια εβδομάδα μετά, πήγα με το ποδήλατο μου στην οικία του, αντί στο σχολείο και σε κάποια στιγμή που μιλούσα με τον συμπαίχτη μου, βγήκε στην βεράντα και μόλις με είδε, μου φώναξε «Κεττένη;». Μπήκα, μιλήσαμε και μου είπε «Ό,τι χρειαστείς θέλω να έρχεσαι κοντά μου». Αυτό έδειξε πως με ξεχώρισε.
Και ήρθε η στιγμή που τον χρειάστηκα. Πήγα μια μέρα στο γραφείο του και του είπα ότι θέλω να με γράψει αστυνομικό. Ήθελα να βγω από το σχολείο. Και τι μου απαντάει: «Να σου πω δυο πράγματα. Αστυνομικό σε γράφω αμέσως, όμως να ξέρεις ένα πράγμα. Αν δεν τελειώσεις το σχολείο, θα θεωρείσαι αγράμματος». Του ανέφερα οτι είχε δίκαιο και το τελείωσα .
Είστε περήφανος για τον Ολυμπιακό;
Είμαι πολύ περήφανος για τον Ολυμπιακό. Τον αγαπήσαμε για την ιστορία του, ήταν το «Κάστρο των κάτω Ενοριών» και ήταν δίπλα στους αγωνιστές της ΕΟΚΑ, σε κάθε αγώνα. Πριν ξεκινήσει το παιχνίδι, ορκιζόμασταν να παίξουμε δυνατά, να νικήσει η ομάδα για χάρη των αγωνιστών της ΕΟΚΑ. Νιώθω πολλή συγκίνηση, γνώρισα κόσμο με προσωπικότητα και από εκείνη την εποχή που ήμουν ένας αγνός μικρός, απέκτησα μια προσωπικότητα. Άλλαξα και αυτό με βοήθησε στην μετέπειτα πορεία μου. Για μένα είναι το σωματείο που με βοήθησε στα πάντα, με έκανε άνθρωπο.
Πιστεύετε πως ο κ. Παλέτσιος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ένταξη σας στους μαυροπράσινους;
Ναι, βεβαίως. Όπως ανέφερα και προηγουμένως, στο πρωτάθλημα την δεκαετία του 1964-65 ήρθαμε δεύτεροι, εξαιτίας του προπονητή μας. Επέλεξε 4-5 νεαρούς της δεύτερης κατηγορίας, ανάμεσα τους και εγώ. Στη συνέχεια η πορεία μας ήταν ανοδική. Αν δεν ήταν ο Παλέτσιο, ο Ολυμπιακός δεν θα βρισκόταν εκεί που ήταν τότε!
Ήταν δύσκολα εκείνα τα χρόνια για έναν παίχτη μιας ομάδας; Περιγράψτε μου μια καθημερινότητα σας.
Εγω προσωπικά πήγαινα στρατό παράλληλα με το ποδόσφαιρο και είχα καθημερινή προπόνηση. Οπόταν, σχεδόν, κάθε μέρα έβγαινα για να πάω στην προπόνηση και μετά πίσω για να εκπληρώσω τις στρατιωτικές υποχρεώσεις.
Είστε ο μόνος Κύπριος ποδοσφαιριστής που σκοράρατε στο Μπερναμπέου απέναντι στην Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά και ο πρώτος σκόρερ στην Ευρώπη, με τέσσερα τέρματα. Νιώθετε περήφανος;
Να σου πω κάτι το φοβερό. Σήμερα, όταν ακούσουν το όνομα Κεττένης, με ρωτάνε: «Είσαι εσύ που σκόραρες στο Μπερναμπέου;». Το μόνο που γνωρίζει η σημερινή νεολαία για εμένα, είναι αυτό το γκολ, απέναντι στη Ρεάλ!
Θυμάστε το γκολ ;
Φυσικά! Χάσαμε 6-1 από την Ρεάλ. Ήταν η βασίλισσα της Ευρώπης και τιμή μας που «πατήσαμε» εκείνο το γήπεδο. Το γκολ μου, το μοναδικό τέρμα, ήταν όταν σε μια φάση ο συμπαίχτης μου Πανίκος Ευθυμιάδης που βρισκόταν πλάγια, έξω από την επανορθωτική, μου πάσαρε και όπως ήρθε η μπάλα κοντά μου, ήμουν πλαγιά από την επανορθωτική, έξω δεξιά. Αποφάσισα να κάνω σουτ και είπα όπου βγει. Και μπήκε γκολ. Ο κόσμος ενθουσιάστηκε, ήταν ένα απίστευτο γκολ. Όλες οι εφημερίδες με είχαν πρωτοσέλιδο και έγραφαν για το θεαματικό γκολ που έβαλα απέναντι σε μια τόσο μεγάλη ομάδα!
Σας λείπει ο αριθμός 7;
Το 7 δεν θα μου λείψει ποτέ, διότι τα εγγονάκια της αδερφής μου έχουν την φανέλα μου με το νούμερο 7 και το φοράνε με περηφάνια! (Γέλια)
Αγωνιστήκατε δίπλα σε σπουδαίους παίχτες όπως τους Ξυπολυτά, Λυμπουρή, Ευθυμιάδη, Πιερίδη, Φυλωτα κ.α. Ποιους ξεχωρίζετε; Κρατήσατε με κάποιους επαφές;
Όλοι ήταν σπουδαίοι, αλλά σήμερα μετά από 50 χρόνια διατηρούμε αδελφικές σχέσεις μεταξύ μας. Όποτε βρεθούμε, μιλάμε, και αν χρειαστεί κάτι κάποιος, αμέσως να βοηθήσει ο ένας τον άλλον. Και αυτό είναι σπουδαίο πράγμα. Όταν είμασταν Ελλάδα με την ομάδα, βγαίναμε, πηγαίναμε βόλτες. Και να μην κρατούσαμε λεφτά, κάποιος αναλάμβανε από την παρέα να κεράσει. Είμαστε κάτι παραπάνω από αδέλφια! Οικογένεια!
Πανηγυρίσατε τρία πρωταθλήματα με τον Τακτακαλά, το 1967,1969 και 1971. Τι θυμάστε έντονα από αυτές τις δεκαετίες;
Ήταν σπουδαίο γεγονός, ο Ολυμπιακός να πάρει αυτά τα πρωταθλήματα και είχαμε εκτίμηση και αγάπη από τους οπαδούς, που οι πιο παλιοί το εκτιμάμε αυτό.
Στα 26 σας αποχωρήσατε νωρίς θα λέγαμε, από τα γήπεδα. Μετανιώσατε ποτέ;
Όχι ποτέ, γιατί είχα ήδη την οικογένεια μου. Επαγγελματικά βοηθήθηκα να εχω μια μόνιμη δουλειά σε ημικρατικό οργανισμό, που αυτό στην τότε εποχή δεν ήταν εύκολο. Και να συνέχιζα, πιστεύω πως δεν θα κέρδιζα κάτι παραπάνω, απ’οτι είχα ήδη κερδίσει. Σαν όνομα, ως άνθρωπος και ως προσωπικότητα.
Η πορεία σας μεγάλη, αφού συμμετείχατε και τέσσερις φορές στην Εθνική Κύπρου.
Ήταν κάτι εκπληκτικό για μένα. Όντας μαθητής, κλήθηκα στην εθνική Κύπρου και το πρώτο ματς που συμμετείχα ήταν με την Εθνική Ιταλίας στη Λευκωσία απέναντι στους διάσημους ποδοσφαιριστές. Φακέτι, ένας σπουδαίος και μεγάλος παίχτης. Το να αγωνίζεσαι κοντά του ήταν κάτι το μοναδικό. Επίσης, αγωνιστήκαμε και με άλλες μεγάλες ομάδες όπως η Εθνική Ρουμανίας, Σκωτίας και Γερμανίας.
Παρακολουθείτε τον σημερινό Ολυμπιακό; Πάτε στα γήπεδα;
Για κάποια χρόνια ήμουν αρχηγός του ποδοσφαιρικού τμήματος και μετά πήγαινα τακτικά και παρακολουθούσα την ομάδα μέχρι και σήμερα. Για να αντιληφθείς πόσο αγάπησα τον Ολυμπιακό, ποτέ δεν πήρα δωρεάν εισιτήριο και αυτό το κάνω και τώρα. Τόσο αγαπούσαμε τον Ολυμπιακό. Προσφέρω και κάνω δωρεές. Ο Ολυμπιακός Λευκωσίας είναι η μεγάλη μου αγάπη!
Σας προβληματίζει κάτι στην σημερινή εικόνα του κυπριακού ποδοσφαίρου ;
Ναι. Για εμένα είναι απαράδεκτο οι ομάδες να έχουν στην πλειοψηφία τους 15-20 ξένους παίκτες και δεν δίνει την ευκαιρία σε νεαρά παιδιά, Κύπριους, να δείξουν το ταλέντο τους. Είναι πολύ λυπηρό. Και φταίνε όλα τα σωματεία. Οι ομάδες θα μπορούσαν να είχαν το πολύ 4-5 ξένους παίχτες στο ρόστερ. Οι περισσότεροι έρχονται στην Κύπρο, με κίνητρο το οικονομικό κομμάτι και δίχως προοπτική.
Με τι ασχολείστε σήμερα και πως είναι η ζωή σας;
Είμαι συνταξιούχος, έχω την οικογένεια μου. Πέρασαν τα χρόνια, μεγαλώσαμε και απολαμβάνω τα παιδιά και τα εγγόνια μου. Ταξιδεύουμε, πηγαίνουμε τις διακοπές μας και φυσικά συναντιέμαι με τους υπόλοιπους παλαίμαχους.
Το μήνυμα σας στους φιλάθλους του Τακτακαλά…
Όσα προβλήματα και αν έχει η ομάδα, τα οποία είναι οικονομικά τα περισσότερα, πρέπει να βοηθήσουμε και με την παρουσία μας στο γήπεδο και οικονομικά, όσοι μπορούν. Ο Ολυμπιακός Λευκωσίας δεν είναι μόνο ένα αθλητικό σωματείο, είναι και θα παραμείνει το «Κάστρο των κάτω Ενοριών».